[zaloguj się]
[pdf]

KOŚCISTY (6) ai

o jasne.

Fleksja
sg
mNkościsty nN
Gkościst(e)go G
A Akościst(e)
pl
N subst kościst(e)
A subst kościst(e)

sg m N kościsty (2). ◊ G kościst(e)go (1). ◊ n A kościst(e) (1). ◊ pl N subst kościst(e) (1). ◊ A subst kościst(e) (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Przymiotnik od „kość” ‘twarda część ciała ludzi i zwierząt’; osseus Cn (6):
a. Mający wydatne kości (4): Melánkolik/ czarny/ iákoby śiny/ ſkryty/ ponury/ [...] ſuchy kośćiſty/ oczu czarnych/ ſkóry twárdéy/ żeł przéſtrónych Oczko 34.
Szeregi: »kościsty i mięsisty« (2): [k]to ma miąſſze ramiona y barki, to ieſt koſciſte y mięſiſte, taki też muſi być mocny. GlabGad P, P6v.

»kościsty i żyłasty« (1): Był Alexánder średnioy vrody/ twárzy obdłuż/ kośćiſty y żyłáſty/ ku mocy vdáthny BielKron 403v.

b. Mający kości, złożony z kości, pełen kości (2):
Szereg: »kościsty i mięsisty« (1): iż [Jezus] kośćiſte y mięśiſte ćiáło ſwoie prawdźiwie przez zámknione drzwi y mury y śćiány wnieść/ y poſtáwić ſię w śrzodku vczniow z nim raczył. SkarKaz 204a.
Przen: Trudny do zgryzienia (1): on ty ſwoie kwiatki názwał śniadániem : obiecuiąc mi po nim iákiś gnaćiſty obiad. Przetom też ſobie ták błáhym śniadániem/ koſztownego tego tám obiádu kośćiſtego pſowáć niechćiał. CzechEp *2v.

Synonim; b. gnacisty.

Cf BEZKOŚCISTY

TZ