[zaloguj się]
[pdf]

KRZĄKAĆ (11) vb impf

Fleksja
indicativus
praes
sg
1 krząkåm
3 krząkå
praet
sg
1 m krząkåł(e)m

praes 1 sg krząkåm (4). ◊ 3 sg krząkå (5). ◊ praet 1 sg m krząkåł(e)m (1). ◊ part praes act krząkając (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.

Wydawać gardłowe nieartykułowane dźwięki o niskich tonach; grundire Calep; screatu aliquid significare Cn (11): RejWiz 28; Wyiął złoty y pocżął im brzękáć ná ſtole/ Goſpodarzu toć płácę/ moy miły Sokole. Bo iákom ia z dáleká/ nic nie iedząc krząkał/ Tákże ſie ty náſłuchay/ kiedyć będę brząkał. RejFig Dd; káſzle/ krząka choć mu ſie niechcze RejZwierc 53, 239; Calep 466a [2 r.].

W porównaniach (4): Ledwe áż ſie ieść záchce toż iáko wieprz krząka. RejWiz 6v, 68v; iáko Oſieł krząka/ Niewie co rzec RejZwierz 126; co wżdy z nim mowić/ á coż po tym kiedy mu nie rozumieć/ á on klekce iáko bocian/ krząka iáko kiernoz. RejZwierc 62.

W przen (1): (nagł) Dzyeciártkowſki z Obertiná. (–) TEgo domu ná ſwiecie tylko ſie cień błąka/ Bo ſmierć zá nim tuż ſtoiąc zá vchem mu krząka PaprPan H2v.
[W rymie do: „brząkać” (4), „błąkać” (1), „zająkać” (1)]

Cf KRZĄKANIE, KRZEKAĆ

IM