Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KUJĄCY

Następne hasło: KUKAĆ »

KUK (1) sb m

Fleksja

	sg
N	kuk
V	Kuku

sg [N kuk ]. ◊ V Kuku.

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. [Prawdopodobnie zły duch, diabeł, por. kaszub. kuka ‘zły duch’ (według wierzeń ludowych wierzby były siedzibą złych duchów)]
2. W funkcji przezwiska

1. [Prawdopodobnie zły duch, diabeł, por. kaszub. kuka ‘zły duch’ (według wierzeń ludowych wierzby były siedzibą złych duchów):

Wyrażenie: »kuk na wierzbie« = przecząco: diabła tam, nie, gdzież tam: Ma kość: Rzymſki vulgátę zá áutentyk/ á vulgáta z Greckiego textu płynie/ ergo à primo ad vltimum, Miniſt. kuk ná wierzbie; á kiedybyś ty ták concludował [... ] Greckie tu w Ewángelii Máth: ś. z Zydowſkiego płynie/ ergo Zydowſkie ieſt źrzodło ŚmiglŁup Cv.]

2. W funkcji przezwiska:

Wyrażenie: »bracie Kuku«: rzekł ku pánu Przecłáwowi [Lanskoruńskiemu p. Kasper Maciejowski:] Brácie kuku (bo ták ſłyſzę zwał páná Lánſkoruńſkiego) zginął moiey pánnie pierſcionek/ á ty ponuro chodząc (iákoż ſnadź ták chadzał Láńſkoruńſki) záwſze pátrzyſz w zięmię/ powiedz mi ieſliś go thy nie nálazł. GórnDworz R3.