[zaloguj się]
[pdf]

KUPCZYK (8) sb m

Fleksja
sg pl
N kupczyk kupczycy
V kupczyku

sg N kupczyk (3). ◊ V kupczyku (1). ◊ pl N kupczycy (4).

Sł stp brak, Cn s. v. ciesielczyk, Linde XVII(XVIII) w.

Dem. od „kupiec” ‘człowiek zajmujący się kupnem i sprzedażą’; drobny kupiec, pośrednik handlowy; proxeneta Murm, BartBydg (8): Murm 187; BartBydg 125; Any twoia rzec kupcziku/ Y kazdy zwas rzemieſniku. O ſwiętim ſię pyſmie pytać SeklKat A4; RejKup x7v; Towar cudzy z ſzkodą wieść/ á ſwemu precż wynić. Iáko cżynią kupcżycy co przedáią fráſzki BielSat C3 [idem BielRozm 20]; BielRozm 10, 20.

W porównaniu (1): Bo ſnąċ iednak prawie wſytczy Tu mieſkamy by kupczyczy. Każdy znas ſwoy handel wiedzie Nakonieċ na deſcze iedzie. RejKup b3v.

JB