[zaloguj się]
[pdf]

LATACZ (1) sb m

la-, [lå-]; drugie a jasne.

Fleksja
sg pl
N latacz
A låtacz(e)

sg N latacz. ◊ [pl A låtacz(e).]

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. [Ptak łowczy, używany podczas polowania do straszenia ptaków: Rarogi Latácże iáko maſz wypráwowáć. CygMyśl E4v.]
2. Człowiek biegający, ruchliwy, niespokojny, zawadiaka:
Szereg: »latacz albo skoczek«: Bo ieſli ná ſzkápie tedi ſie wierći/ kręći/ biega/ dármo nigdi nie poſtoi. [...] Ieſli też pieſzo/ to álbo przez ſtoły álbo przez łáwki ſkacże [...]. A coż ma ow látácż álbo ſkocżek przed nim [ubogim starcem]? ktoremu ſie łeb nigdy vſpokoić nie może. RejZwierc 164.

Synonim: 2. wierciproch.

BZ