[zaloguj się]
[pdf]

RADNIK (2) sb m

a jasne.

Fleksja
sg pl
N radnik radnicy
G radnik(o)w

sg N radnik (1). ◊ pl N radnicy (1). ◊ [G radnik(o)w.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Ten, kto doradza, zaleca coś, doradca (2): (nagł) Rádnicy k ſwemu pożytku (–) [...] Bywać rádá rzkomo z miłośćy A wnątrz pełná wſzey chytrośćy: Strzeż ſie radzce łágodnego/ Szukać [lege: szuka-ć] pożytku ſwoiego. BierEz H4; Suasor, Rádnik/ rádę dáwáyący/ ten zwłaſzczá który komu ná co rádzi/ wiedzie/ y nápominá. Mącz 424c.
a. [Członek rady przy władcy (tu: tureckim):
Wyrażenie: »pan radnik«: A na dworze cesarskim jest takie zrządzenie i rada cesarska jest nawyssza a nagłowniejsza nad wszytkę moc jego. [...] Zowią je Turcy βεζηλεα albo βαδδαριαρ a jedno takich radnych [panow radnikow P] dwa. PamJancz 126.]
LWil