Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: (ŁUCZYWNIK)

Następne hasło: ŁUCZYWO »

ŁUCZYWNY (2) ai

Fleksja

sg
f	N	łuczywnå	n	N	łuczywn(e)
	G			G	łuczywn(e)go

sg f N łuczywnå (2). ◊ [n N łuczywn(e). ◊ G łuczywn(e)go.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

Znaczenia

Przymiotnik od „łuczywo”
- 1. Zrobiony z łuczywa; smolny, żywiczny (2)
- 2. [W funkcji rzeczownika »łuczywne«: opłata za prawo korzystania z lasow dworskich w celu uzyskania drzewa na łuczywo]

Przymiotnik od „łuczywo”:

1. Zrobiony z łuczywa; smolny, żywiczny; ex taeda factus Cn (2):

Wyrażenie: »pochodnia łuczywna« (2): Lychnus ligneolus, Pochodnia łucziwna. Mącz 201d; Teda pinea. Pochodnią łuczywna. Mącz 441d.

2. [W funkcji rzeczownika »łuczywne«: opłata za prawo korzystania z lasow dworskich w celu uzyskania drzewa na łuczywo: Żerdne i łuczywne. ‒ Jest obyczaj w tej wsi, iż dają od tego, co im wolno rąbić żerdzi, grodzić płoty i łuczywo kopać, z każdego domu per caponem 1 LustrRaw 37; Ci wszyscy ogrodnicy nie dawają żadnego czynszu, tylko łuczywnego dawają po 1 kápłunie, dlatego, aby jem było wolno łuczywo kopać i rąbać na potrzebę swoję. LustrRaw 192, 38, 40, 44, 171, 191.]

KCh