[zaloguj się]
[pdf]

ŁUPIEŻNIK (5) sb m

e jasne.

Fleksja
sg pl
N łupieżnik łupieżnicy
I łupieżniki

sg N łupieżnik (2). ◊ pl N łupieżnicy (2). ◊ I łupieżniki (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Ten, który rabuje; grabieżca, rabuś (5): Látá 1494. W Kollegium wielkim skarb nálezyono [...] iáko mowią iż żydowſki był gdy thám mieſzkáli przed tym/ chowáli to w mur przed łupieżniki BielKron 399; Ale łupieżnik on známionuie przeſtępce przećiw práwam/ ktorzy nielutośćiwie (theż y śmierćią) máią być karáni. HistRzym 4; [y odwrócę oblicze moię od nich/ y zgwałcą táiemnicę moię (marg) mieyſce naświętſzé w kośćiele. ( —)/ y wnidą do niego łupieżnicy [emissarii] y ſplugáwią ią. WujBib Ez 7/22 (Linde)].
Szeregi: »łupieżnik a rozbojnik« (1): Obacżże co tho ſą zá łotrowie/ á iácy ſrodzy łupieżnicy á rozboynicy RejPos 210.

»zbojca abo łupieżnik« (1): A Barabbáſz był (marg) zboica abo łupieżnik (‒) łotr. MurzNT Ioann 18/40.

»złodziej albo łupieżnik« (1): Złodzieie álbo łupieznicy iáko máią ſie oczyśćiáć. SarnStat 702.

Synonimy cf ŁUPIEŻCA.

Cf ŁUPCA, ŁUPIEC, ŁUPIEŻCA

TK