[zaloguj się]
[pdf]

NADĄŻYĆ (6) pf

a jasne.

Fleksja

inf nadążyć (3). ◊ fut 3 sg nadąży (3).

Sł stp notuje, Cn s.v. nadążam komu, Linde XVI i XVIII w.

1. Idąc z kim nie zostać w tyle za nim; dotrzymać kroku (3):
Zwrot: »nadążyć [(za kim)] nie moc« (2): ktorzy [staruszkowie]/ gdy ſnimi ći co ie wiedli thym prędcey biegli/ nádążyć prze zeſzłość nog niemogli Leop 3.Mach 4/5; Pawy lepiey y rychley wylęże kokoſz/ [...] niż przy pawicy: bo álbo zdźicżeią/ álbo w krzewiu/ nádążyć zá nią nie mogąc/ poginą. GostGosp 122.
W przen [komu] (1): táką zazdrośćią niezgrzeſzyſz/ śiląc ſie nádążyć pilnemu. GostGosp 102.
2. Wykonać jakąś czynność na czas; podołać czemu (2):

nadążyć czego (po przeczeniu) (1): W Dworzech wielkich/ w Zamku/ ſuche łucżywo y drwá rąbione máią bydź: bo tego nie nádąży. GostGosp 70.

cum inf (1): Y ták wiele pieniędzy bierze on chorąży/ Ze káżdemu/ BOG ZAPŁAC mowić nie nádąży. KlonWor 49.

3. Przybliżyć się; tu w przen [k komu] (1): Ośm ci oſtrowow ná drodze záśiędźie/ Niż ſzkutá do wrot piekielnych przebędźie [!]. [...] Siodmy Fordáńſki/ támże też y Fordan Miáſtecżko/ oſmy Lęſki nádąży k nam. KlonFlis G2v.

Formacje współrzędne cf DODĘŻAĆ.

KCh