[zaloguj się]
[pdf]

MIAZGA (10) sb f

f (8), m (2) [w funkcji n-pers].

Pierwsze a pochylone, końcowe jasne.

Fleksja
sg
N miåzga
G Miåzgi
A miåzgę
I miåzgą

sg N miåzga (4). ◊ G Miåzgi (2). ◊ A miåzgę [w tym: -e (2)] (3). ◊ I miåzgą (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI i XVIII w.

1. Miękka warstwa drzewa między drewnem a korą, także płyn wypływający z drzewa po nacięciu; adeps arborum, alburnum Mącz; humor corticis arborum, lacrima vitium Cn (4): Mącz 110a; Albo pomázuy [włosy] miazgą wierzbową/ od tego też giną. SienLek 46v, 78; Calep 381a.
2. Masa powstała po dokładnym rozdrobnieniu lub rozgnieceniu czegoś (3): Takieſz też rzodkiew naſkrobana iako miazga, [...] cżyni ſtolcze wodne FalZioł V 84, V 81v.
Zwrot: »na miazgę tłuc« (1): Conquassare – Namiąsge tłukę, zkruſząm, w kąski łamie Calep 243b.
a. [Karma dla psa: Boć ten [chart] polem niż miazgą brzuſzkowi dogadza/ Záiącowi zagon/ Gęś Liſowi/ záwadza. BielawMyśl D3v.]
3. n-pers (2):
Zestawienie (2): Iakom ya nyesbyk [!] robothlyvego Micolaya Myaszgy ZapWar 1506 nr 2030, 1506 nr 2030.
*** Bez wystarczającego kontekstu (1): Lipsana, myazga BartBydg 82b. [Por. grec. λείψανον ‘reszta, szczątek, pozostałość’; w pl ‘szczątek, zwłoki‘.]

Synonim: 1. wilkość.

MM