Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [MIĄKAĆ]

Następne hasło: MIĄSZ »

MIĄSKO (5) sb n i m

n (4), m (1) [w znacz. 2.].

Fleksja

	sg
N	miąsko
G	miąska
A	miąsko
I	miąski(e)m

sg N miąsko (2). ◊ G miąska (1). ◊ A miąsko (1). ◊ I miąski(e)m (1).

Sł stp brak, Sł stp nazw os, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Znaczenia

1. Dem. od „mięso” w znacz. ‘jadalne części zabitych zwierząt, ptaków, ryb’; tu hipokor. (4)
2. Człowiek lubiący mięso; carnarius Mącz, Cn (1)

1. Dem. od „mięso” w znacz. ‘jadalne części zabitych zwierząt, ptaków, ryb’; tu hipokor.; caruncula Cn (4): zá co y pieniąſzkow/ y świeżego miąſká/ y białych chlebów/ y korzenia/ y co roſkáżeſz toć przynioſą RejZwierc 111; A wſzákoż y winko/ y miąſko/ y piwko zámożyſty dármo mieć może RejZwierc 111, 109; Iuź [!] wiedz że práwy żołnierz miąſkiem nie brákuie/ Bá co przedeń położą náſz grzymáłá żuie. PaprPan Qv.

2. Człowiek lubiący mięso; carnarius Mącz, Cn; carnivorus Cn (1): Carnarius, Który ſie w mięſie kocha Miąsko yáko niektórzi mowią. Mącz 39a.