[zaloguj się]
[pdf]

MINISTRANT (4) sb m

a jasne.

Fleksja
sg
N ministrant
D ministrantowi
I ministrantem

sg N ministrant (2). ◊ D ministrantowi (1). ◊ I ministrantem (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

1. Usługujący księdzu przy odprawianiu mszy; misacerdotis sacrificantis Cn (3):
Szereg: »kapłan i ministrant« (1): Kápłan gdy miał Mſzą nieopátrznie/ zwálił rękawy Boże ćiáło z ołtarzá/ ktore áż ſam Krol obacżył/ y vkazał themu co mſzey pomagał/ podnieśli ie obádwá Kápłan y miniſtránth. BielKron 398v.
W przen (2): Ieſli tedy Arcybiſkup Pater, pewnie Krol filius: ieſli ten DOminus, pewnie ten drugi servus. A czemuż tedy ten Oćiec Synowi/ á ten Kápłan Miniſtrántowi ſwemu przyśięgał/ będąc nierowno wyſzſzym ná deń? OrzRozm K.

ministrant czyj (1): Piąty Dyálóg/ ruſza Króla/ przeto/ żeś go Miniſtrántem Arcybiſkupá Gniéźnieńſkiégo/ w Króleſtwie iego być położył. OrzQuin E2v.

2. Duchowny protestancki (1): Epiphánius pięć roznych ſtanow miedzy ſługámi kośćielnymi wzmiánkę cżyni [...]. Lecż v was [= u luteranów] nierządowi ieden Miniſtránt doſyć vcżynić może. WujJud 142v.
[Wyrażenie: »odszczepieński ministrant«: Niechayże ſie tu dopiero przypátrzą nędznicy owi/ tym Odſzcżepieńſkim Miniſtrántom ſwoim / á tym nowym Apoſtołom ſwoim Sámoſłáńcom. WujPosN 1584 I 353 (Linde).]

Cf MINISTER

IM