[zaloguj się]
[pdf]

MNIMACZ (2) sb m

a jasne.

Fleksja
sg pl
N mnimacz
D mnimacz(o)m
A mnimacze

[sg N mnimacz.] ◊ pl D mnimacz(o)m (1). ◊ A mnimacze (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów) s.v. mniemacz.

Taki, który przypuszcza, myśli, sądzi (2): [Existimator. Stimatore. Mnimácz. Scheczer. Dict 1566 Nv.]
Wyrażenie: »mnimacz o sobie« = mający duże wyobrażenie o sobie (2): Ale ſłuchay ſrogiego dekretu Páńſkiego/ ná thákie márne Licemierniki/ á ná tákie mnimácże o ſobie [...] Iż kto ſie powyſzſza w myſli/ w ſercu/ w poſtáwach/ á w mnimániu ſwoim o ſobie [...] káżdy będzye márnie zniżon. RejPos 200v, 199v.

JB