![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.55d5b47a78d5.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[Słownik Polszczyzny XVI wieku]](/static/img/spxvi-logo.9e6c364a84ff.png){kind=logo}
![[Szukaj]](/static/img/icons/magnifier-left.03d386f15d93.png){kind=icon}
| « Poprzednie hasło: 2. MOC | Następne hasło: MOCARSKI » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.783deef3e87f.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
MOCARKA (1) sb f
o jasne, pierwsze a pochylone.
Fleksja
| sg | pl | |
|---|---|---|
| N | mocårki | |
| V | mocårko |
[sg V mocårko.] ◊ pl N mocårki.
Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.
Ta, która posiada większą niż zazwyczaj siłę lub władzę: [Mocarko/ á wſzech bitew Bogini Minerwo/ Złóm ſwą ręką rozboyce Troiánſkiégo drzewo VergKoch 324 (Linde).]
W przen: O afekcie: Bo tak wiedz/ iſz w człowieku ſą mocarki dziwne/ Nie tilko ſobie rozne/ ale i przećiwne. Ieſt byſtra popędliwoſć/ ieſt żądza nieſyta. Boiaźń mdła/ żałoſć ſmutna/radoſć niepokrita. Nad ktorimi ieſt rozum/ iako Hetman KochSat B4v.
JB