[zaloguj się]
[pdf]

MOCOWAĆ (2) vb impf

Oba o oraz a jasne.

Fleksja
inf mocować
indicativus
praes
sg
1 mocuję
3 mocuje

inf mocować (1). ◊ praes [1 sg mocuję.] ◊ 3 sg mocuje (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) i XVIII w.

1. Robić coś z bardzo dużym wysiłkiem, natężać się (1): [mocuię/ Luctor, nitor, enitor Volck L113v].
Zwrot: »nad siły mocować« (1): Na ſtárego śię báráná [kruk] rzućił. [...] Vwádziwſzy śię ná nim oſtał. Widząc chłop k niemu przybieżał/ A pierze mu z ſkrzydeł obrzezał: [...] Bo kto nád śiły mocuie/ Rychłą w tym ſzkodę pocżuie BierEz H2v.
2. praw. Uprawniać [kogo] (1): Woźnego mocowáć/ Cazimirus magnus folio 37. Skázuiem iż áni Woiewodá álbo Stároſtá/ Sędzya/ Podſędek/ y inſzy/ Woźni poſtrzygáni może z nich káżdy dáć moc woźnemu niepoſtrzygánemu pozwy nieść. UstPraw C4.

Formacje współrdzenne cf MOCNIĆ.

Cf MOCOWANIE

JB