[zaloguj się]
[pdf]

2. MSZYCA (6) sb f

Fleksja
sg pl
G mszyce mszyc
A mszycę mszyce
L mszycy

sg G mszyce (1). ◊ A mszycę (2). ◊ L mszycy (1). ◊ pl [G mszyc.] ◊ A mszyce (2).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Aug. od „msza”; tu pogardliwie o mszy katolickiej (w tekstach różnowierczych) (6): A mychmy im tu dzwonili/ kádzili/ ſwiecżki ſtáwiáli/ y mſzyce náymowáli. RejAp 54, 136v; CzechEp 286, 424; [ktorzy [księża] ná to bywáią wſtáwiani áby mieli moc ofiárowáć ſwoie Mſſyce zá żywe y zá vmárłe. ZacWyzn 52v; gdyby [księża] byli potrzebni dla mſſyc. ZacWyzn 53].
Zwrot: »mszycę odprawić« (1): że [Sylwester II] vmrzeć nie miał/ áżby pierwey w Ieruzálem mſzycę ſwą odpráwił. CzechEp 424.
Wyrażenie: »kanon mszyce« (1): A kanon záś wielki ich [katolików] mſzyce rzecż przećiwną twierdźi/ mowiąc iż ofiáruią (ſacroſanctum corpus et ſanguinem filij) naświętſze ćiáło y kreẃ ſyná Bożego. CzechEp 193.

AKtt