[zaloguj się]
[pdf]

NARZUCIĆ (1) vb pf

Fleksja

3 sg m praet narzucił.

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.

Położyć gwałtownie; przen [co]:
Zwrot: »narzucić ręce [cum inf]« = zacząć (o wyrządzaniu zła): O onemże cżáśie tárgnął ſię (marg) Wła. ná rzucił ręce. (‒) Herod Kroi trapić niektore ze zboru [iniecit Herodes rex manus male tractare quosdam de ecclesia]. BudNT Act 12/1.

Synonim: targnąć się.

Formacje współrdzenne cf RZUCIĆ.

Cf NIENARZUCONY

DJ