[zaloguj się]
[pdf]

NASTARCZYĆ (2) vb pf

Oba a jasne.

Fleksja
conditionalis
pl
3 subst by nastarczyły

fut 3 pl nastarczą (1). ◊ con 3 pl subst by nastarczyły (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII(XVIII) w.

1. Wystarczyć, być w dostatecznej ilości [czemu] (1): O śiłáżby teraz po thy cżáſy oſlic trzeba/ á ſnadź y krowy ledweby temu náſtárcżyły. RejZwierc 33v.
2. Podołać czemuś tyle, ile trzeba [cum inf] (1): Pátrz záſię czo ſie ſkárbu Bożego popſuie ná owy pozłoćiſte nitki/ [...] ná owy dziwne tkánice/ ták ſzyte iáko háwtowáne/ że iuż y málárze wzorow nie náſtárcżą wymyſláć. RejZwierc 58.

Synonimy: 2. nastatczyć, zdołać.

Formacje współrdzenne cf STARCZYĆ.

JR, KW