[zaloguj się]
[pdf]

NATOCZYĆ (4) vb pf

a oraz o jasne.

Fleksja
inf natoczyć
praet
sg
3 f natoczyła
imperativus
sg
2 natocz

inf natoczyć (1). ◊ praet 3 sg f natoczyła (1). ◊ imp 2 sg natocz (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII i XIX w.

1. Uformować wiele kulistych przedmiotów [czego (pl) z czego] (1): weźmi ośḿ drágm náśienia ogorkowego/ á cztery drágmy Drágántu/ to weſpoł roſtworz/ á s tego ćiáſtá gáłeczek nátocz ile wielogrocli SienLek 82v.
2. Przesuwając zgromadzić [czego gdzie] (1): zá óno drzewo nátocz źiemie iłłowátéy Strum [H]v.
3. Nalać, przygotować do picia [czego] (2):
Zwrot: »natoczyć piwa« (1): indocillare, natoczicz pyva BartBydg 223b.
Przen (1):
Zwrot: »natoczyć wina« (1): Zgotowáłá [mądrość] pokármy ſwoie/ nátoczyła winá [miscuit vinum] ſwego/ y przygotowałá ſtoł ſwoy. BibRadz Prov 9/2.

Formacje współrdzenne cf TOCZYĆ.

Cf [NATOCZONY]

DD, JR