[zaloguj się]
[pdf]

NAZNACZYĆ SIĘ (5) vb pf

Oba a jasne.

sie (4), się (1).

Fleksja
praet
sg pl
2 m -eś się naznaczył m pers
3 n subst naznaczyły się

praet 2 sg m -eś się naznaczył (1). ◊ 3 pl subst naznaczyły się (4).

Sł stp, Cn, Linde brak.

I. W funkcji zwrotnej: wskazać na siebie, ustanowić siebie kimś [czym komu] (1): Tám ya wyznam iżeś ty mnye wyſłucháć racżył/ A iżeś zbáwyenim mym ſam mi ſye náznácżył LubPs aa3v.
II. W funkcji biernej (4):
1. Zostać zaleconym [komu] (3): Koniec tedy á cel/ [...] ku ktoremu Dworzánin zmierzáć ma/ [...] then ieſt áby przez the wſzytki przymioty/ ktore ſie iemu náznácżyły/ pozyſkiwał thák bárzo ſobie łáſkę thego páná przy ktorym będzie GórnDworz Ee2v, Dd5v.

cum inf (1): bo ieſli Dworzánin ták młodym będzie/ iż nie będzie vmiał tych rzecży/ kthore ſie iemu vmieć náznácżyły/ tedy niemáſz o czo mówić/ bo ten/ iuż nie będzie tym Dworzáninem iákiego my ſzukamy GórnDworz Kk3.

2. Zostać wymienionym, wskazanym; tu o tekście z bliższym wymienieniem miejsca (1):
Zwrot: »niżej naznaczyć się« (1): Cżytáć ſię mogą we dni Adwentu świętego modlitwy/ te naprzod/ ktore ſię w tymże rozdźiale niżey náznácżyły/ w dźień zwiáſtowánia B. Pánny Máryey. LatHar 397.

Formacje współrdzenne cf ZNACZYĆ.

AL