[zaloguj się]
[pdf]

ROZBACZYĆ (1) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w roz-); w imp pl a jasne; w pozostałych formach a pochylone.

Fleksja
praet
sg
3 m rozbåczył
imperativus
sg pl
2 rozb(a)cz rozbaczcie

[praet 3 sg m rozbåczył. ◊ imp 2 sg rozb(a)cz. ◊ 2 pl rozbaczcie.] ◊ part praet act rozbåczywszy.

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII w.

Zdać sobie sprawę, wziąć pod uwagę:

rozbaczyć co: [A tak rozbacżywſſy [...] tych ludźi ſwiętych y Bogu miłych/ ſmętki y fráſunki/ á przyrownawſſy ku ſwoym/ mnimam że łatwie thi ſwe wſſytki fráſunki ná ſtronę opuſciſz FlawHist *3v; Pánowie moi mili/ rozbácżćie przelanie krwie bráćiey náſzey/ ktorey byſmy ſie pomśćić niemieli/ wſzyſtkich Bogow náſzych niełáſkę wźięlibyſmy ná ſie. HistOtton 82.] Cf Ze zdaniem dopełnieniowym.

Ze zdaniem dopełnieniowym [z zapowiednikiem: to; iż(e), [jako]]: Po ſmierci iego [Sokratesa] rozbacżywſzy to Attenſci iże niewinnego na ſmierć oſądzili, wſzitkie one potępili ktorzy byli przycżyną iego ſmierci. BielŻyw 55; [SprChęd 63]. Cf [Zwrot].

[Zwrot: »rozbaczyć z sobą [ze zdaniem dopełnieniowym]«: Rozbacz z ſobą iako maſz wielkiego a ſrogiego nieprziiaciela ErazmNow 8.]

Formacje współrdzenne cf BACZYĆ.

Cf [ROZBACZENIE]

KW, (LWil)