Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: NIESPORNIE

Następne hasło: NIESPORO »

NIESPORNY (3) ai

e oraz o jasne.

Fleksja

sg
m	N	niesporny	f	N
	A	niesporn(e)go		A	niesporną
	L	niespornym		L

sg m N niesporny (1). ◊ [A niesporn(e)go.] ◊ L niespornym (1). ◊ f A niesporną (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII w. s.v. sporny.

Znaczenia

1. Nieskłonny do sporów (2)
- W przen (1)
2. Nie podlegający sporowi, bezsporny (1)

1. Nieskłonny do sporów; qui abest a contentione Cn (2): áni też tego o nim żaden z Apoſtołow nie piſał. Co káżdy bácżny y nieſporny Chriſtyánin z iego właſnych ſłow pozna CzechEp 280.

[niesporny przeciwko czemu: zastali obecnego imp. Lanckoruńskiego i obaczyli go być niespornego przeciwko synodowym dekretom AktaSynod III 186.]

W przen (1): Pokoy torem wybornym W iáſnym vbierze/ umyśle nieſpornym. Wkoło niech buia GrabowSet T3v.

2. Nie podlegający sporowi, bezsporny; qui extra controversiam est Cn (1): moc iemu [prawu] wieczną przydáiemy/ chcąc áby we wſzyſtkich ſwych rozdźielnośćiach/ ſentenciách [...] vſtáwiczną záwżdy y nieſporną [irrefragabilem JanStat 1018] otrzymali moc SarnStat 952.

Cf SPORNY