[zaloguj się]
[pdf]

OBRZUCIĆ SIĘ (5) vb pf

Zawsze sie.

o jasne.

Fleksja
inf obrzucić się
praet
sg
3 m obrzucił się

inf obrzucić się (4). ◊ fut 3 pl obrzucą się (1). ◊ [praet 3 sg m obrzucił się. ◊ part praet act obrzuciwszy sie.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVII (z Cn) – XVIII w.

1. Zaatakować, napaść; adire, incurrere, reprehendere Mącz (5): [[Simeon] obrzućiwſzy ſie pobrał wſſytki skárby y máiętnoſci w mieſciech Edomſkich FlawHist 71.]

obrzucić się na kogo (1): zwierzęta pocżną vciekać przelęknąwſzy lie [...] aże lie bieganiem ſpraczuią, także oni [czeladź cara tatarskiego] z wielkim krzykiem na nie ſie obrzuczą [tunc irruentibus thartaris cum clamore occiduntur] y pobiją MiechGlab 24.

2. Oburzyć się, rozgniewać, złajać [na kogo] (4): Duris verbis aliquem adire Obrzucić ſie ná kogo. Mącz 104c.
Zwroty: »obrzucić się z gniewem« (1): Animo infesto aliquem reprehendere, Obrzućić ſie ná kogo s gniewem. Mącz [169]d.

»obrzucić się [tymi] słowy [, mowiąc]« (2): In aliquem verbis incurrere, Obrzućyć ſie ná kogo słowy. Mącz 74c, 386a; [Doſwiádcżył tego krol Arrágońſki Alphonſus/ gdy nań przy wiecżerzy niektory wſſetecżny ſtárzecz bez przeſtánku dolegał/ aż krol tymi ſye ſlowy obrzućić muśiał. LorichKosz 20 (Linde); A gdy kniemu przyſſedł prorok páński [...] wnetſie nań obrzućił mowiąc/ ázacię vſtáwiono ráycą krolewskim? FlawHist 115].

Synonim: oborzyć się.

Formacje współrdzenne cf RZUCIĆ.

AS