[zaloguj się]
[pdf]

OBTULIĆ (1) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w ob-).

Fleksja
inf obtulić
imperativus
sg
2 obtul

[inf obtulić.] ◊ imp 2 sg obtul.

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Przykryć, okryć szczelnie: [Pothym ná otręby przykriy iákim kocem/ álbo iáką ćiepłą deką obtul co nalepiey. SienHerb 595a.]

obtulić kogo czym: vczyń wonne podkurzenie/ á obtul ią [białogłowę] podołkiem [...] tymże ią gorąco podkurz/ tho párzenie máćicę náćiąga/ ná ſluſzne mieſtce. SienLek 116v.

[Szereg: »zakryć i obtulić«: A ma chory włoże lec/ trzebá go ſzátámi ćiepłymi zákryć/ y obtulić dobrze/ áby ſie poćił SienHerb 538b (Linde).]

Formacje współrdzenne cf TULIĆ.

JR