[zaloguj się]
[pdf]

ODDZIELNY (5) ai

o oraz e jasne.

Fleksja
sg
mNoddzielny
pl
N m pers oddzielni
G oddzielnych
A subst oddzieln(e)

sg m N oddzielny (1). ◊ pl N m pers oddzielni (1). ◊ G oddzielnych (2). ◊ A subst oddzieln(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przyładów) i XVIII w.

1. Dający się rozdzielić, rozłączyć (1): Separabilis, Co łátwie może być rozſádzono/ rozłęczny/ oddźielny. Mącz 280d.
2. Poszczególny (1): iżby [...] roſpowiedział the wſzytki przymioty/ y oddzielne przypadki/ ktore temu ſłużą/ kogo práwym Dworzáninem zwáć mamy GórnDworz C7.
3. Istniejący jako osobna jednostka [od kogo] (1):
Wyrażenie: »jeden od drugiego oddzielny« (1): Ktorzy ácż ták ſą ieden od drugiego oddzielni/ wſzákże nie ſą rozni/ áni też trzey Bogowie/ ále tylko/ ieden. CzechRozm 19v.
4. Istniejący bez czegoś, nie spełniający określonego warunku [od czego] (1): Niemáſz Mſzy oddźielnych od ſpołecżnośći/ tho ieſt/ niemáſz tákowych gdźieby niebyło rozdawánie álbo vżywánie ſpolne ćiáłá y krwie Páńſkiey. WujJudConf 225.
5. Władający samodzielnie danym obszarem, udzielny, suwerenny (1):
Zestawienie: »kniaź oddzielny« (1): Gdyż w Litwie y w Zmodzi ná on czás było iuż wiele [...] Kniáziow oddzielnych [...]/ ktorzy iedno Wielkiemu Xiędzu Litewſkiemu [...] poſłuſzeńſtwo czynili StryjKron 385.

Cf NIEODDZIELNY

LWil