[zaloguj się]

ODUCZYĆ (6) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf oduczyć
praet
sg
3 m oduczył

inf oduczyć (4).fut 3 sg oduczy (1).praet 3 sg m oduczył (1).

stp, Cn brak, Linde bez cytatu.

Spowodować utratę umiejętności, nawyków, przyzwyczajeń; odzwyczaić; consuetudinem tollere Mącz; avocare, transformare Modrz (6): Consuetudinem tollere, Odłożyć/ oduczyć. Mącz 457c.

oduczyć kogo czego (4): bo iáko mu tho w obycżay wnidzie/ tedy mu potym s tego wſzetecżeńſtwo vroſcie/ ktorego go potym trudno oducżyć będzie. RejZwierc 7v; nie drzewiey ſię zwieść bitwy ważył/ áż ie zbytku oducżył ModrzBaz 112, 12; To nas drogi iego [Pana Boga] vczy/ To nas ſwéy woléy oduczy KochMRot A2v.

oduczyć co (żywotne) od czego (1): Trudna to ieſt rzecż Zydá Chriſtiáninowi náwroćić/ á niewiem by nietrudnieyſza niż wilká od mordowánia owiec/ ábo kotá od chwytánia myſzy oducżyć. CzechRozm 68.

Synonim: odłożyć.

Formacje współrdzenne cf UCZYĆ.

Cf ODUCZONY

ZZa