[zaloguj się]
[pdf]

ROZKOWAĆ (1) vb pf

Oba o oraz a jasne.

Fleksja
inf rozkować

inf rozkować. ◊ [fut 3 pl rozkują. ◊ pass inf rozkować się.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) i XVIII w.

1. Kując, uderzając młotem, rozklepać, rozpłaszczyć metal: procudere. Rozciągam/ kuyąc rozſzerzam/ plásko á ſzerokó [!] czinię. Procudere, Roskowáć. Mącz 324c.
2. [Kując, przerobić na coś innego [na co]: Y rozkuią miecże ſwoie ná lemieſze [concident gladios suos in vomeres]/ á włocżnie ſwoie ná motyki Leop Mich 4/3 (Linde); Item z tych sztuczek [stali] wygrzanych ma urobić kredens, tasak kuchmistrzski na półtrzeciej piędzi w ostrzu [...], puginał, który się rozkakować [!] ma na 30. [...] A te sztuki kowane być mają u starszego nożerza WilkPozn III 1592 nr 91.]

Formacje współrdzenne cf KOWAĆ.

Cf [ROZKOWANY]

SBu