[zaloguj się]
[pdf]

ODZIĘBIĆ (2) vb pf

Wymowa: od-ziębić.

o jasne.

Fleksja
praet
sg
3 m odziębił

fut 3 sg odziębi (1). ◊ praet 3 sg m odziębił (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Odmrozić, doznać uszkodzenia ciała wskutek mrozu; aduri nivibus, frigore sensum amittere, obtorpescere gelu, praerigere, rigere frigore Cn (2):

odziębić co (1): Ktho záś odźiębi iákikolwiek członek/ ma rzepę wárzyć w wodźie/ á ná ono mieſtce przykłádáć. SienLek 135v; [StryjKron 413].

Zwrot: »odziębić sobie« [szyk zmienny] (1): /ź/ z cienką krèſką, iáko/ odźienié, á odźiębił ſobie, etć. Co ſą róznè ſobie, á przedśię iednáko ſie kłádły. JanNKar E3; [[Jawnuta] tylko w kozuſzku boſſo z blankow ſię ſpuśćił/ y vćiekł [...]/ tám gdy ſobie nogi ná grudźie zmárzłey odziębił/ był poiman od Zołnierzow Kieyſtutowych StryjKron 413].

Formacje współrdzenne cf ZIĘBIĆ.

Cf ODZIĄBIENIE, ODZIĄBIONY

LWil