[zaloguj się]
[pdf]

OPIEPRZYĆ (2) vb pf

o oraz e prawdopodobnie jasne (tak w o- oraz pieprz).

Fleksja
praet
sg
2 m -ś opieprzył
imperativus
sg
2 opieprz

praet 2 sg m -ś opieprzył (1). ◊ imp 2 sg opieprz (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Posypać, przyprawić pieprzem; piperare Cn (2): Albo náwarz piotruſzki s páſternakiem/ á opieprz onę iuchę á piy ią przyſypawſzy mirry w winie SienLek 120.
Szereg: »ni opieprzyć ani omiedzić« (1): A naprzod ná piekarza wſtał/ Rzekąc/ zleś kołacż vdziáłał: Niś opieprzył áni omiedził/ Iednoś przypráwy poſzkodził. BierEz D3.

Cf OPIEPRZONY

TG