Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [OPŁYWANIE]

Następne hasło: [OPOCZNIK] »

OPOCZKA (9) sb f

f (8), m (1) [W funkcji n-pers].

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w opoka); a jasne.

Fleksja

	sg
N	opoczka
A	Opoczkę
I	Opoczką

sg N opoczka (4). ◊ A Opoczkę (3). ◊ I Opoczką (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Znaczenia

1. Dem. od „opoka” ‘kamień, skała’ (1)
2. n-loc Miejscowość w Wielkim Księstwie Moskiewskim (7)
3. n-pers (1)

1. Dem. od „opoka” ‘kamień, skała’ (1): Saxulum – Opoczka skałka. Calep 949b.

2. n-loc Miejscowość w Wielkim Księstwie Moskiewskim (7): W ten cżás Zygmunt Krol Polſki obiegł Opocżkę Moſkiewſkiemu y dobywał iey BielKron 435v, 417v [2 r.], 432v, 475; á przepráwiwſzy ſię przez Dniepr/ Dzwinę/ y inſze Rzeki/ przyciągnęli áż pod Opoczkę Zamek drzewiány StryjKron 752, 752 marg.

3. n-pers (1): Thowarziſchili ſtemtho ſzwythalſkym opoczka woyczyech, ſchewczyk kthori roby v thyburczego na Waliſchewye. LibMal 1545/99.

Synonim: 1. skałka.