Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: (ORDZEWIEĆ)

Następne hasło: ORĘDOWAĆ »

OREMUS (4) sb m

Teksty nie oznaczają ó oraz é.

Fleksja

	sg
N	oremus
G	oremusa
A	oremus

sg N oremus (2). ◊ G oremusa (1). ◊ A oremus (1).

Sł stp brak, Sł stp nazw os notuje, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. We mszy św. wezwanie kierowane przez kapłana do wiernych: łac. ‘módlmy się’ (3)
- Przen (2)
2. n-pers Nazwisko lub przezwisko (1)

1. We mszy św. wezwanie kierowane przez kapłana do wiernych: łac. ‘módlmy się’ (3): Kſiądz ſie cżęſto obráca/ oremus ſpiewaiąc RejFig Cc5v.

Przen (2): Częſto queſumus proznuie Oremus máło prácuie Oná wáſſá Alleluia Iáko páni ſobie buia RejRozpr B4v.

Przysłowie [może w sensie: jakie podziękowanie, tj. zapłata, taka modlitwa]: Iákie benedicite [= dziękujcie, błogosławcie]/ też oremus táki RejFig Bb7v.

2. n-pers Nazwisko lub przezwisko (1): v oremuſza pokradl rzeczy kthore wpyrwſchym yego zeznanyu wipowyedzial LibMal 1547/136v.