[zaloguj się]
[pdf]

OSTANOWIĆ (3) vb pſ

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w ostać oraz -owić); a jasne.

Fleksja
inf ostanowić
conditionalis
sg
2 m byś ostanowił

inf ostanowić (2). ◊ con 2 sg m byś ostanowił (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przyładów) – XVII w.

Pozostawić, zatrzymać; umieścić kogoś gdzieś [kogo gdzie] (3): Nád roſkoſſnemi żywioły raczy on [Bóg] oſtánowić mie/ y nád rozmáytemi wodami przyiemnie płynącemi ráczy on wychować mnie RejPs 33v; ábyś ſie go [Pana]/ thák iáko cie tu vpomina/ wiernie á práwie rozmiłował/ á oſtánowił w nędznym przybytku duſze ſwoiey/ ſpołu z Oycem y z Duchem ſwiętym. RejPos 145v.
Zwrot: »przy sobie ostanowić« (1): A ſnadź nie máſz thák wielkiego błogoſłáwieńſtwá na ſwiecie/ ktoregobyś nieoſięgnał [!]/ ieſlibyś ten błogoſłáwiony á obiecány klenot ſyná Bożego/ przez wiárę ſwoię/ iákoć tu ſam obiecuie/ przy ſobie oſtánowić mogł. RejPos 146v.

Synonimy: zatrzymać, zostawić.

Formacje współrdzenne cf STANOWIĆ.

AW