Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: OŚLARZ

Następne hasło: OŚLEDNIK »

OŚLĄTKO (2) sb n

Oba o jasne.

Fleksja

	sg
N	oślątko
A	oślątko
L	oślątku

sg [N oślątko.] ◊ A oślątko (1). ◊ L oślątku (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde także XVII w.

Znaczenia

Dem. od „oślę” ‘źrebię osła’ (2)

Dem. od „oślę” ‘źrebię osła’ (2): Oto krol twoy Ieruzálem vbogi przyſzedł ſiedząc ná Oſlątku Oſlice [ecce Rex tuus veniet tibi ... pauper et ascendens ... super pullum filium asinae Vulg Zach 9/9]. BielKron 93v, 18v; [Primogenitum asini mutabis ove {za} pyrwe oſląthko/ owce othmÿenyſz/ daſz TomZbrudzBrul Ex 13/13; Primogenitum asini oſląthko ktore ſze naprzod vrodzi TomZbrudzBrul Ex 34/20; {(Super pullum filium Asine, y/ na oſzlątkv zrziebie they/ ofzlice)} Glosy II nr 76/4, nr 76/5; Oſiel/ Asinus. oſielek/ et oſlię et oſliątko/ asellus, pullus. Volck Ppp3].

[Szereg: »oślica i oślątko«: Bądź weſołá Córko Ierozolimſka: oto Król twóy przyydźie k tobie ſpráwiedliwy/ á zbáwićiél ten vbogi/ y ćichy/ wśiadſzy ná Oślicę y ná oślątko/ źrzebię téy oślice/ rć. BiałPos 9 (Linde).]