[zaloguj się]
[pdf]

OŚWIECICIEL (2) sb m

Fleksja

V sg oświ(e)cici(e)lu (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVIII w.

Ten, kto uczy, oświeca (o Chrystusie); illuminator Cn (2): Tyś to ieſt prawdźiwie Pánie BOże moy/ ktoryś mię wywiodł z ćięmnośći/ y ćieniá śmierći/ y wezwałeś mię do cudowney twoiey świátłośći. y otom iuż przeźrzał. Zá co bądź pochwalon oświećićielu moy. LatHar 568.
Szereg: »oświeciciel i wybawiciel« (1): Dźiękuięć tedy oświećićielu y wybáwićielu moy/ żeś mię oświećić/ y do poznánia twego przywieść racżył. LatHar 568.

MMk