[zaloguj się]
[pdf]

OTARCIE (4) sb n

o prawdopodobnie jasne (tak w o-); a jasne; teksty oznaczają é niekonsekwentnie.

Fleksja
sg
N otarci(e)
G otarciå
D otarciu
A otarci(e)

sg N otarci(e) (1). ◊ G otarciå (1). ◊ D otarciu (1). ◊ A otarci(e) (1).

Sł stp brak, Cn s.v. otręt, Linde bez cytatu s.v. otrzeć.

1. Uszkodzenie naskórka, otarcie skory do krwi, odparzenie; intertrigo Calep; attritus Cn (2): Ná ſádno téż lékárſtwo bárzo dobré: [...] thymże [lekarstwem] poſypuy/ ále ná nim [na koniu] nieieżdżay áż ſye zgoi/ chybá byś vchronić mógł otárćia. SienLek 180v; Intertrigo Est morbi genus quum simul membra interteruntur et confricantur, accedenteque sudore excoriantur, quod mali genus in feminibus maxime solet accidere, quum scilicet equitantum vel pedibus incedentum femina atteruntur, adurunturque – Otarczie w karbie ziazdi albo zchodezenią [!]. Calep 555a.
2. Usunięcie czegoś przez wycieranie (1): á gdy mu ku otárćiu wiechćiá potrzebá/ wiáruie ſye tego pilnie/ áby w onym wiechćiu pokrzywá nie byłá SienLek 197.
3. Osuszenie przez wycieranie (1):
Wyrażenie: »otarcie łez« (1): trzydzieśći kroć przez nocne paćierze/ wrzecży ná potrzebę/ á ono ná otárćie łez y vſkromienie płácżu wychodził. SkarŻyw 574.

Cf OTRZEĆ

EW