« Poprzednie hasło: OWRZEDZAĆ | Następne hasło: OWRZEDZIAŁY » |
OWRZEDZENIE (29) sb n
o oraz drugie e jasne, pierwsze i końcowe e pochylone.
sg | pl | |
---|---|---|
N | owrzédzenié | owrzédzeniå |
G | owrzédzeni(a) | |
A | owrzédzeni(e) | |
L | owrzédzeniu |
sg N owrzédzenié (3); -é (2), -(e) (1). ◊ G owrzédzeni(a) (2). ◊ A owrzédzeni(e) (21). ◊ L owrzédzeniu (2). ◊ pl N owrzédzeniå (1).
Sł stp, Cn brak, Linde XVII w. s.v. owrzodzieć.
W połączeniu szeregowym (1): ieſlibj wewnątrz zrániénia/ guzy/ álbo iákie owrzédzenia były/ y té/ ták [siarczone wody] pijąc/ wewnątrz iáko po wiérzchu fomentuiąc/ roſpędźić/ á záwrzéć ſyę mogą. Oczko 23.
W charakterystycznych połączeniach: owrzedzenie dziąsł (3), jelit (2), lędźwi (5), macice, miechierza (5), pępka, płuc (5), trzew (2), ustek; owrzedzenie w brzuchu, w miechierzu.
»owrzedzenie leczyć« (2): Mocz tego ziela [pępownika] [...] owrzodzenie pępka lecżi gdy thym okłada FalZioł I 65a, +6d.
Cf OWRZEDZIENIE
EW