Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PANOSZYĆ SIĘ

Następne hasło: PANOWAĆ »

PANOW (1) ai

a jasne; teksty nie oznaczają ó.

Fleksja

sg
m	N	pan(o)w	f	N		n	N	panowo
	A			A	panowę		A

pl
N	subst	panow(e)

sg [m N pan(o)w.] ◊ f A panowę. ◊ [n N panowo. ◊ pl N subst panow(e).]

Sł stp notuje, Cn s.v. pańskie abo panowe pieniądze, Linde XVIII w.: panowy.

Znaczenia

Przymiotnik dzierżawczy od „pan”
- 1. [Od znacz. ‘Bóg’; którego Bóg jest twórcą, autorem]
- 2. Od znacz. ‘chlebodawca’; będący własnością chlebodawcy

Przymiotnik dzierżawczy od „pan”:

1. [Od znacz. ‘Bóg’; którego Bóg jest twórcą, autorem:

Wyrażenia: »sądy panowe«: ſądy pánowe ſpráwiedliwe PsKrak 1532 I4v.

»zakon panow«: Zakon pánow nie pokalany náwracáiąci duſze/ ſwiádectwo pánowo wierne/ mądroſć dawáiące máłudkim. PsKrak 1532 I4v. ]

2. Od znacz. ‘chlebodawca’; będący własnością chlebodawcy: Pan Bog zna miły oycże że ſie zá to wſtydzę/ Ze cie w brudney koſzuli y w poſciałce widzę. Bież rychley Netko przynieś koſzulę pánowę HistLan C3v.

Cf PANOWSKI, PAŃSKI

AŻ, (ZCh)