[zaloguj się]

PANOWNIK (1) sb m

Fleksja

A sg panownika.

stp, Cn brak, Linde XVI (ten sam przykład) XVII w.

Władca, król (o Chrystusie) [czemu]: ten ieſt ktorego Bog z niebá zeſłał. O ktorego prośili Prorocy: Spuść báránká Pánie pánowniká źiemi. SkarKaz 515b.