Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ROZPRAWNOŚĆ

Następne hasło: ROZPRAWOWAĆ »

ROZPRAWNY (3) ai

o oraz a jasne.

Fleksja

sg
m	N	rozprawny	f	N
	G			G	rozprawnéj
	I	rozprawnym		I

sg m N rozprawny (2). ◊ I rozprawnym (1). ◊ [f G rozprawnéj.]

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII (z Cn; XVIII) w.

Znaczenia

1. Wymowny, sprawnie posługujący się mową (3)
2. [Mądry, podejmujący słuszną decyzję]
3. [Jasny, zrozumiały]

1. Wymowny, sprawnie posługujący się mową (3): disertus, sapiens, eloquens, facundus, rozprawny, rostropny BartBydg 43; Dissertus, Wymowny. Roſpráwny. Mącz [388]a, 189b; [Volck 586].

2. [Mądry, podejmujący słuszną decyzję; in consiliis expeditus Cn [w czym]: [Chrobry był] w vcżynkách też mądry/ w ſpráwách roſpráwny/ w ſądzeniu ſpráwiedliwy PowKlasztŁys A3v.]

3. [Jasny, zrozumiały:

Wyrażenie: »wymowa rozprawna«: ieſliże ieſt w tych náukách ćwiczony/ których do wymowy mądréy á roſpráwnéy potrzebá CerGór 58.]

Cf NIEROZPRAWNY