| « Poprzednie hasło: 2. [PLUSK] | Następne hasło: PLUSKAĆ SIĘ » |
PLUSKAĆ (7) vb impf
a jasne.
| inf | pluskać | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indicativus | |||||
| praes | |||||
| sg | pl | ||||
| 1 | pluskåm | pluskåmy | |||
| 3 | pluskå | pluskają | |||
| praet | ||
|---|---|---|
| pl | ||
| 3 | m pers | pluskali |
| subst | pluskały | |
| imperativus | |
|---|---|
| sg | |
| 2 | plusk(a)j |
[inf pluskać.] ◊ praes [1 sg pluskåm.] ◊ 3 sg pluskå (1). ◊ 1 pl pluskåmy (1). ◊ 3 pl pluskają (1). ◊ praet 3 pl m pers pluskali (2). subst pluskały (1). ◊ [imp 2 sg plusk(a)j.] ◊ part praes act pluskając (1).
Sł stp, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.
pluskać na kogo (3): Potym gnoiem ſmrodliwym náń [na Jezusa] pluſkali OpecŻyw 115v. Cf Zwrot.
pluskać [kogo], co (1): RejZwierc 157; [O iákośćie go częſto ſmrodliwą poſoką/ kłámſtwá wſzelákiego pluſkáli? BzowRóż 69].
»[komu] pluskać w kaszę« = obmawiać kogoś (1): Iuż bych gi żywo rozdarła Za przymowkami takiemi Czo wſzem pluska w kaſzę imi RejJóz H7v.
[»słowy sprośnymi pluskać« = wyrażać się wulgarnie: Doſyć ſprośnie gdy chłop ſzpetny ſłowy ſproſnymi pluſka PlutBBud E3v.]
Formacje współrdzenne: napluskać, opluskać, popluskać, popluskać się, przypluskać, spluskać, spluskać się, upluskać, upluskać się, zapluskać; zapluskawać; napluskiwać; opluskować; oplusnąć, oplusnąć się, plusnąć, zaplusnąć; pluszczeć, spluszczeć.
Cf PLUSKAJĄC, PLUSKANIE, PLUSKANY
DDJ