[zaloguj się]
[pdf]

POCHLEBIĆ (11) vb pf

o jasne, e pochylone.

Fleksja
inf pochlébić
praet
sg pl
3 m pochlébił m pers pochlébili
conditionalis
sg
1 m bych pochlébił
2 m pochlébiłbyś
impersonalis
con by sie pochlébiło

inf pochlébić (5). ◊ praet 3 sg m pochlébił (2). ◊ 3 pl m pers pochlébili (1). ◊ con 1 sg m bych pochlébił (1). ◊ 2 sg m pochlébiłbyś (1). ◊ impers con by sie pochlébiło (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Postąpić wobec kogoś tak, aby zyskać jego względy, najczęściej: chwaląc go, przytakując (11): Káżdy więc chce vkázáć iż vmie pochlebić/ A nie tylko przekáżáć RejWiz 122; Iedno niewiem przecż cżáſem/ vpornym gi zową. Podobno iż pochlebić/ co zle nie vmieią RejZwierz 77.

pochlebić komu (2): Nie pochlebić nikomu/ pánom ni Krolowi/ A ktoraż więtſza cnotá RejZwierz 17v; PaprPan Cc3v.

W połączeniu szeregowym (1): Zełgać/ zdrádzić/ pochlebić/ to ktemu przyſmáki/ Gdyż ná ſwiecie rychley dziś pożywi ſie táki. RejWiz 55.

W przeciwstawieniach: »pochlebić ... mowić prawdę (a. namowić się prawdy)« (2): S Tymi [księżmi] rádſzey niż zwády/ záwżdy ſzukam mieru [...]. Ieſlibych nie pochlebił/ á chciał mowić prawdę/ Tedy prętką odpowiedź/ ácż niepewną/ znaydę. RejZwierz 104v, 81.

a. Mówiąc komuś to, co go ucieszy [w czym komu, ze zdaniem dopełnieniowym] (1): Po trzećie chory powiedział/ Iże mu żywot zatwárdział: Y w tym mu lekarz pochlebił/ Iżby też to znák zdrowia był. BierEz Lv.
b. Czyniąc coś, działając [komu, czemu] (3): A ták kthory Krol ich prawdźiwy Krzeſcijánin/ nie iada iedno mleko/ máſło/ ryż [...] y ine tákie: tenże obycżay y dworzánie záchowuią ktorzy mu chcą pochlebić BielKron 453v; RejZwierc 55v; [Putyfarowa do Józefa:] nigdyby żądliwéy/ Hárdźie ſie nieodmawiał prośbie zápálczywéy. Dałbyśbył mieyśce piérwſzé/ á páńſkiéy zacnośći Pochlébiłbyś GosłCast 58.

Formacje współrdzenne cf CHLEBIĆ.

EW, (JDok)