[zaloguj się]
[pdf]

POCHLEBNIE (4) av

o oraz końcowe e prawdopodobnie jasne (tak w po- oraz zwykle -e).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde bez cytatu.

Postępując wobec kogoś tak, aby zyskać jego względy, najczęściej: chwaląc, przytakując; assentatorie Calep, Cn; adulatorie, more vernarum, vernaliter, verniliter Cn (4): Iáwnie rozdárſſy vſtá ſwe pochlebnie rzkomo chwalili ſpráwy moie RejPs 52; Calep 104b.

W połączeniu szeregowym (1): O nędzny Idumeyczyku [...] kthory/ iáko cie thu Pan iáwnie ſwiáthu obwoływáć racżył/ iż kłámliwie/ pochlebnie/ á omylnie ſzcżypieſz wierne Páńſkie RejPos 266v.

a. Mówiąc komuś to, co jest dla niego wygodne (1): ták y dziśieyſzy [odszczepieńcy i heretycy] ſwey woley wſzytkiey ludziom pochlebnie dopuſzcżáiąc/ sławę ſwoię y dobremienie łowią. SkarŻyw 493.

Cf [NIEPOCHLEBNIE]

EW, (JDok)