« Poprzednie hasło: POGRANICKI | Następne hasło: POGRANICZNIE » |
POGRANICZE (24) sb n
o, a oraz e jasne (Cn e pochylone).
sg | pl | |
---|---|---|
N | pogranicze | |
G | pograniczå | |
A | pogranicz(e) | pograniczå |
L | pograniczu |
sg N pogranicze (2); -e (1), -(e) (1). ◊ G pograniczå (1). ◊ A pogranicz(e) (3). ◊ L pograniczu (17). ◊ pl A pograniczå (1).
Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII w.
pogranicze czego (4): Ale gdy ſie zácznie woyná/ álbo rozruch iáki: tedy zamki náſzé ná pográniczu Króleſtwá náſzégo połóżoné y będącé/ ludźie [...] będą powinni popráwowáć y budowáć. SarnStat 126 [idem] 883. Cf pogranicze czego i czego.
pogranicze czego i czego (2): A wſtawſzy ſtámtąd odſzedł ná pogránicza Tyru y Sydonu WujNT Mar 7/24; SarnStat 1240.
W połączeniu z przymiotnikiem od nazwy miejscowej [zawsze: pogranicze + przymiotnik] (6): KromRozm III O3; Vandali seu Vandili, Lud sławáckiego yęziká przed czáſi nád morzem ná pográniczu niemieckim Liflanckim y Pruskim ſiedzieli/ też nád wisłą Mącz 475b, 196b; Tenże Polny Hetman niechayby miał dla ſnádnieyſzego mieſzkánia y wychowánia ſwego/ Stároſtwo ná pográniczu Podolſkim VotSzl E3v, Cv, E3.
»po pograniczu« (1): Y rozeſzłá ſię o nim tá powieść po wſzyſtkiey Iudſkiey źiemi/ y po wſzyſtkim pográniczu [in omnem circa regionem]. WujNT Luc 7/17.
Synonimy: sąsiedztwo, ukraina.
JDok