« Poprzednie hasło: POGRANICZNIE | Następne hasło: POGRANICZNOŚĆ » |
POGRANICZNIK (1) sb m
o prawdopodobnie jasne (tak w po-); a jasne.
pl | |
---|---|
G | pogranicznik(o)w |
A | pograniczniki |
I | pograniczniku |
pl [G pogranicznik(o)w. ◊ A pograniczniki.] ◊ I pograniczniku.
Sł stp, Cn brak, Linde XVII(XVIII) w.
[pogranicznik czyj: Ci mieszczanie uskarżali się na pograniczniki swe, na szlachcica Mazowieczkiego Wylka, że się wsabia w grunt miescki od Glodowa swej dziedziny. LustrWpol II 270, II 77.]
W połączeniu szeregowym: S tego przerzeczonego poſtánowienia Plánetow zwierſchnich y z záćmienia Słonecnego/ powiádam być wielkiemu vpaleniu ſłonecnemu y ſuchośći nie/ zmierney [!]: potim zbytecznym roſtyrkom miedzy bráty/ przijaćielmi/ y pogránicniki. LeovPrzep Ev.
Synonimy: przyściennik, sąsiad.
JDok