[zaloguj się]
[pdf]

POŁKA (2) sb f

o pochylone, a jasne.

Fleksja
sg pl
N półka
A półki
L półk(a)ch

sg N półka (2). ◊ [pl A półki. ◊ L półk(a)ch.]

Sł stp brak, Cn s.v. polica, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) i XVIII – XIX w.: półka, pułka.

1. Pozioma deska umocowana w szafie lub przymocowana do ściany, przeznaczona do umieszczania różnych przedmiotów; repositorium (pensile) Cn (2): [Item a reformatione almariae i od przegradzania tej almaryjej et pro mensa ac półki ad eadem s. regin. mtis mrc. 1 gr. 12 RachBonera 1558 80; Konewnik niewielki o 4 półkach z listewkami. LustrPłoc 195.]
Przen (2):
Wyrażenie: »połka trzewikow [czyich]« [o podleganiu czyjejś władzy; por. dzis. być pod czyimś butem] (2): W mym poſłuſzeńſtwie Iudás práwodawcá chwálny/ Hárdy Moábczyk to móy ſzáflik vmywálny. Półká trzewików moich Idumaeá/ Y ty mnie czołem vdérz/ Philiſtaeá. [Cf Do źiemie Idumeyſkiey rośćiągnę both moy Leop Ps 59/10] KochPs 87 [idem] 167.
2. [Skrzynka: Capsa, cista et theca, Polka albo ſkrinka Cervus B5v.]
3. [Dem. od „poła” ‘sieć’: połká/ Reticulum. Volck Sss.]

MFr