[zaloguj się]
[pdf]

1. PONIK (11) sb m

-ó- Strum (9), -o- (1) KochPs.

Fleksja
sg pl
N pónik póniki
G póniku póników
A pónik póniki
I pónikiem pónikoch

sg N pónik (1). ◊ G póniku (1). ◊ A pónik (1). ◊ I pónikiem (2). ◊ pl N póniki (3). ◊ G póników (1). ◊ A póniki (1). ◊ I pónikoch (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

1. Podziemne koryto rzeki lub strumienia; descensus fluenti sub terram; os subterranei meatus, vel cuniculi, quo flumina labuntur; os voraginis, quo fluvius subter terram absorbetur Cn (11): BYwáią téż w Stáwiéch álbo w Sadzáwkach Póniki/ kthórémi Wodá z Stáwu ginie/ ták/ że iéy nigdy nie przybierze. Strum O; A ieſlibyś vczynił Staw álbo Sadzáwkę/ y puscił by iuż wodę ku nabierániu kthóryćby nábrał wody do połowice/ a potym wyżſzéy niechćiáło by w Stawie Wody przybywáć: to iuż thu maſz pewny Pónik. Strum O2, E3, E3v, F, N2, O (9); Tenże [Bóg] rzéki oſuſza/ y zbiegłé ſtrumienie Nie wymácánym ponikiem żenie. KochPs 165; [Drugi staw [...] na strudze Gathcze, [...] ale wody niewiele, groblej woda prawie nic nie zalewa, a iż na piasku poniki, woda ginie LustrWpol II 113].
a. Prawdopodobnie: Źródło rzeki (1): Puſte powietrze y wiátr nie ośiádły Poniżey záwiſł. Ná źiemi záś pádły Morzá y rzeki/ támże máią zdroie Poniki ſwoie. KlonFlis B4.
2. [Znikanie:
Wyrażenie: »ponik wody«: Był też tam młyn, który dla poników wody spustoszał od kilku lat. LustrSand 151.]

MN