[zaloguj się]
[pdf]

POŚWIĘCICIEL (3) sb m

Teksty nie oznaczają ó oraz é; o oraz e prawdopodobnie jasne (tak w po- oraz -ciel-).

Fleksja
sg
I poświęciciel(e)m
V poświęcicielu

sg I poświęciciel(e)m (1). ◊ V poświęcicielu (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Ten, kto kogoś lub coś uświęca (o Bogu Ojcu i Chrystusie); consecrator, sanctificator Cn (3): Przydz poſwięćićielu wſzechmogący/ wietzny Boże/ y przeżegnay tę offiárę/ twoiemu ſwiętemu imieniu nágotowáną. KrowObr 169v, 170.

poświęciciel kogo (1): RAcżże być/ Pánie/ poświęćićielem y ſtrożem ludu twego LatHar 432; [Krystus Pan jest pośrzednikiem u Boga Ojca wszystkich wiernych, tak jako jest głową cerkwie, ano i odkupicielem a poświęćićielem jej. AktaSynod II 54].

[W połączeniu szeregowym: A toć to ieſt cżemu Synem Bożym będąc sſtał ſie cżłowiekiem/ thákową perſoną Bogiem y cżłowiekiem/ áby był tákowym nam Emánuelem náſzym zbáwicielem/ poſwięćicielem doſkonáłym. GilPos 157v.]

Cf POŚWIĘCACZ

AL