[zaloguj się]
[pdf]

POWIAĆ (2) vb pf

Fleksja

3 sg fut powieje (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w. s.v. powionąć.

1. Zawiać, wionąć; przen (1):
Fraza: »[skąd] wiatr [na kogo] powieje« (1): W Tobiem Pánie położył ſwe wſzyſtkie nádźieie/ Skąd iákowyżkolwiek wiátr ná mię powieie. CzahTr C2v.
2. Zasypać wskutek działania wiatru [co] (1): bo ten piaſek [z wykopanych dołów]/ gdy go w doły nie wſypie/ gdy wiátr wſtánie pole powieie. GostGosp 70.

Formacje współrdzenne cf WIAĆ.

KW