[zaloguj się]
[pdf]

POWIENIENIE (1) sb n

Fleksja

I sg powi(e)ni(e)ni(e)m.

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.; poza tym XVII w.: powionienie s.v. powionąć.

Ruch powietrza spowodowany niezbyt silnym wiatrem, powiew; przen:
Wyrażenie przyimkowe: »za powienieniem [czego]«: Ariſtoteles powiedźiał/ że cżeść nie ná tem kogo cżćią/ ále ná tem kto cżći należy: Przeto też cżáſem zá málucżkim wieśći iákiey powienieniem ták ſię odmieniáią [Itaque nonnimquam parva rumoris aura ita commutantur]/ że ktorzi byli we cżći y w sławie/ hnet bywáią niesławni y nieucżćiwi. ModrzBaz 57.

Cf POWIONĄĆ

MC