[zaloguj się]
[pdf]

PRETOR (4) sb m

pre- (2), prae- (2).

e oraz o w przypadkach zależnych jasne.

Fleksja
sg
G pretora
A pretora
I pretor (e)m

sg G pretora (2). ◊ A pretora (1). ◊ I pretor (e)m (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

W starożytnym Rzymie: wysoki (następny po konsulu) urzędnik, wykonujący władzę sądowniczą i administracyjną [praetor – szołtys Murm 175, Mymer1 11, BartBydg, Mymer2 10v; – wójt, szołtys, sed proprie, wszelaki urzędnik mający w swym poruczeniu żołnierski lud polny, hetman, albo też siedzący na sądziech. Nam praetoris proprium fuit ius dicere Mącz 319d; – magistrat na urzędzie postanowiony Calep; hetman; rządca, rządziciel, sprawca; rządca nawyszszy; sędzia urzędowy – praetor Cn] (4): Praetoriana comitia, Właſny ſyem ná którym obierano Pretorá v Rzimiánów. Mącz 319d, 348d; KlonWor 13.

W połączeniu szeregowym (1): Skoro Konſtántyn wiárę ś. Chryſtuſowę przyiął: ták kápłáńſki rozſądek vczćił: iż od káżdego ſwego ſędźiaká y praetorá ábo praefektá/ ktorzy byli iáko wielcy krolowie/ o rzeczy świeckie do biſkupá dopuśćił áppellácyey SkarKazSej 700b.

JDok